بررسی میزان شیوع رتینوپاتی وعوامل مؤثر بر آن در بیماران دیابتی بستری شده در بیمارستان بقیه الله الاعظم «عج» تهران طی سال های ۱۳۷۷ تا ۱۳۸۱

مقدمه: رتینوپاتی یکی از عوارض مزمن دیابت است که شایع ترین علت نابینایی درسنین 74ـ20 سالگی در کشورهای پیشرفته است.گرچه عامل اصلی ایجاد رتینوپاتی، هیپرگلیسمی است؛ اما عوامل دیگری نیز در بروز آن نقش دارد. هدف از انجام این مطالعه تعیین میزان شیوع رتینوپاتی در بیماران دیابتی وشناسایی عوامل مؤثر بر آن در یک جمعیت ایرانی بود. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی به روش مقطعی (cross-sectional) بود. جامعه مطالعه شامل بیماران دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان بقیه ا...(عج) بود که به دلایل مختلف در بخش داخلی بستری شده بودند. 300 بیمار با استفاده از فرمول برآورد اندازه نمونه برای نسبتها به شیوه نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند ونتایج با آزمون های و مجذور کای و آزمون دقیق فیشر تحلیل گردید.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه توصیه می گردد بررسی شبکیه چشم در ارزیابی بیماران دیابتی همیشه مدنظر باشد و همچنین سطح سرمی قند در حد طبیعی نگهداری شود. به دلیل وجود ارتباط بین هایپر لیپیدمی ، استعمال سیگار و فشار خون با رتینوپاتی پیشنهاد می گردد که این سه عامل نیز در بیماران دیابتی مورد توجه جدی قرار گیرند. یافته ها: میزان شیوع رتینوپاتی 6/56 درصد تعیین شد. میانگین سن افراد مبتلا به رتینوپاتی 3/60 سال(انحراف معیار=10) و میانگین سابقه ابتلا به دیابت 15 سال(انحراف معیار=1/7) بود. فراوانی نسبی رتینوپاتی غیرتزایدی non prolifrative diabetic retinopathy (npdr) و تزایدی (pdr) prolifrative diabetic retiropathy به ترتیب 8/52 درصد و 2/47 درصد بود. این مطالعه نشان داد که ارتباط بین رتینوپاتی و طول مدت ابتلا به دیابت ، سن بیماران، سطح بالای قند خون ناشتا، سوابق هایپرلیپدمی، سیگار کشیدن و بیماری ایسکمیک قلبی از نظر آماری معنی دار است. (001/0p